روش ویرایش موسسه کارگزار روابط عمومی



1- اتصال، انفصال و ترکیبات
1-1کلمه های مرکب، حتی الامکان پیوسته نوشته می شوند مگر اینکه ناآشنا به نظر آیند؛ مانند: گلفروشی، کتابخانه.
2-1 کلماتی مانند شورای عالی که به صورت اضافی با هم ترکیب می شوند، جدا نوشته می شوند.
3-1ترکیب هایی که از دو جزء تکراری ترکیب یافته اند؛ مانند کم کم، گاه گاه و ...، و همچنین ترکیب های سه جزئی یا بیشتر، همواره جدا نوشته می شوند؛ البته کلمه های «گفت و گو» و «جست و جو» به صورت پیوسته هم نوشته می شوند؛ گفتگو، جستجو.
4-1 در ترکیب های دو جزئی که جزء دوم با «آ» شروع می شود اغلب جدا نوشته می شوند؛ مانند: جان آفرین، جمع آوری، بجز ترکیب هایی مانند گلاب، پیشاهنگ و ... .
5-1پیشوندهای آن و این از کلمه های بعد از خود جدا نوشته شوند؛ بجز برخی ترکیب ها مانند:
آنکه، اینکه، اینجا، آنجا، آنگونه، اینگونه، آنچنان، اینچنین، آنچه، اینجانب، آنطور، اینطور.
6-1 چه بجز چگونه و چطور از کلمۀ بعد از خود جدا نوشته می شود.
7-1 هم در ترکیب با کلمات بعد از خود بجز همچنین و همچنان، جدا نوشته می شود؛ مانند: همین طور، همان گونه.
8-1 «می» بر سر فعل همیشه جدا نوشته می شود.
9-1 «را» جدا نوشته می شود؛ بجز در مرا و چرا.
10-1 «ها»ی نشانة جمع جدا نوشته می شود؛ مانند انسان ها، خیابان ها.
11-1 در کلمه هایی که مختوم به «ه» بیان حرکت هستند، نشانۀ اضافه به صورت ء بالای ه قرار می گیرد؛ مانند: خانۀ من.
12-1 «تر و ترین» نشانة صفت تفضیلی و عالی جدا از صفت نوشته می شوند بجز کلمات دو حرفی مانند: بهتر، تر.
13-1 حذف همزة «است» فقط پس از کلمه های مختوم به مصوت بلند «a و u»و کلمة «تو» صحیح است؛ مانند: داناست، تواناست، توست.
بعد اضافی (-َ م، -َ ت، -َ ش) بیاید، صامت «ا» میانجی و جدا نوشته می شود؛ مانند: خانه ام، سینی ات، پالتواش.
همچنین چنانچه بعد از «ه» بیان حرکت و بعد از حرف «ی= i و y» و بعد از مصوت «o»، ضمایر اضافی (-َ مان، -َ تان، -َ شان) بیاید، جدا و بدون میانجی نوشته می شود؛ مانند: خانه مان، سینی شان، پالتوشان.
14-1 ترکیب حرف «به» با کلمۀ بعد از خود چنانچه صفت بسازد پیوسته و در غیر این صورت همواره جدا نوشته می شود ؛ مانند: بنام (معروف و نامی)، بجا (شایسته).
15-1 ترکیب هایی که از عربی در زبان فارسی وارد شده اند، مطابق رسم الخط عربی نوشته می شوند؛ مانند: ان شاء الله، حتی المقدور، مع ذلک.


2- همزه
1-2 همزۀ در میان کلمه چنانچه بعد از حرف متحرک قرار گیرد متناسب با حرکت قبل – مفتوح أ، مکسور ئـ و مضموم ؤ- نوشته می شود، مانند: تأسف، بئر، سؤال.
2-2 همزه در میان کلمه و بعد از حرف ساکن، متناسب با حرکت خودش نوشته می شود؛ مانند: مسأله، مرئی.
3-2 همزۀ میانی بعد از «ا»بجز در کلمه هایی مانند «مسائل، زائر، قائم، ملائکه، خائن، استثنائات، القائات»، عموما با «یـ» نوشته می شود؛ مانند: دلایل، وسایل.
4-2 همزه در پایان کلمه متناسب با حرکت قبلش نوشته می شود؛ مانند: خلأ، لؤلؤ.
5-2 همزۀ پایانی بعد از حرف ساکن به صورت ء نوشته می شود؛ مانند: جزء، شیء.
6-2 ترکیب ها و عبارت های عربی معمول در زبان فارسی، تا حد امکان مطابق قواعد خط عربی نوشته می شوند؛ مانند: ان شاء الله، مع هذا، ذی ربط، من جمله


3. نشانه گذاری
1-3 نقطه (.)
1-1-3 نقطه نشانۀ مکث کامل است و در پایان جمله های کامل می آید.
2-1-3 در پایان جمله هایی که با حرف «و» به جمله ای دیگر متصل می شود نقطه لازم نیست.
3-1-3 بعد از حروفی که علامت اختصاری کلمات هستند نقطه گذاشته می شود؛ مانند: ق.م (قانون مدنی)، ص (صفحه).
2-3 ویرگول (،)
1-2-3 نشانۀ مکث کوتاه بوده و در موارد زیر به کار می رود:
2-2-3 بین دو کلمۀ مستقل که باید به صورت جدا از هم و بدون کسرۀ اضافی خوانده شود؛ مانند: مدیر، کارکنان را فرا خواند.
3-2-3 در نگارش نشانی ها: تهران، بزرگراه همت، شیراز جنوبی، خیابان علیخانی، پلاک 2.
4-2-3 برای جدا کردن اعداد.
5-2-3 برای جدا کردن کلمه های معطوف؛ مانند: حافظ، سعدی، مولوی و خیام از شعرای بنام ایرانی هستند.
3-3 نقطه ویرگول(؛)
1-3-3 نشانۀ مکث بیشتر از ویرگول و کمتر نقطه است و نشانۀ مکث بیشتر از ویرگول و کمتر نقطه است و در پایان جمله ای که به وسیلۀ جمله ای دیگر کامل می شود، به کار می رود؛ مانند: وقتی بیمار می شویم؛ قدر عافیت را
می دانیم.
2-3-3 قبل از کلمه هایی مانند: یعنی، مانند، مثلاً و ... نقطه ویرگول می آید.
4-3 دو نقطه (:)
1-4-3 دو نقطه نشانۀ توضیح است و گاهی برای نقل قول به کار می رود.
2-4-3 برای اعلام زمان به کار می رود؛ مانند : 08:15
5-3 نشانۀ پرسش (؟)
1-5-3 در پایان جمله های پرسشی مستقیم می آید.
2-5-3 بعد از جمله های استفهام انکاری؛ مانند: چه کسی می داند چه خواهد شد؟ و بعد از جمله های پرسشی ای که جنبۀ خواهش مؤدبانه دارد؛ مانند: ممکن است برویم؟ نشانۀ پرسش می آید.
3-5-3 در مقام حدس و تردید یا استهزاء در داخل پرانتزاستفاده می شود.
6-3 نشانۀ حذف و تعلیق (...)
1-6-3 نشانه حذف برخی کلمه ها یا جمله ها می باشد و ممکن است در اول، وسط یا پایان جمله به کار رود.
7-3 گیومه «»
1-7-3 نشانۀ نقل عین عبارت است.
2-7-3 نام مقالات مورد استناد در داخل گیومه آورده می شود.
3-7-3 برای برجسته و مشخص کردن اصطلاح، نام، کلمه، عبارت، و غیره به کار می رود.
8-3 پرانتز ()
1-8-3 برای مشخص کردن مآخذ داخل متن مانند: سال های ولادت و وفات، ذکر مثال ها، معنی لغت ها، و غیره به کار می رود.
9-3 قلاب []
قلاب یا کروشه، برای الحاق یا اصلاح یا توضیح احتمالی در یک متن است.
10-3 خط فاصله
1-10-3 برای جداسازی عبارت معترضه به کار می رود.
2-10-2 برای پیوند دادن یک ترکیب دو وجهی؛ مانند: فرهنگ ایرانی- اسلامی، به کار می رود.
3-10-2 به معنی تا و به در بین دو عدد و کلمه به کار می رود؛ مانند: ساعت 8-10 ، اتوبوس تهران- شیراز.


4. نشانه ها و اختصارات
برخی نشانه های اختصاری که در کتاب ها به کار می روند، در زیر آورده شده است:
ر.ک. : رجوع کنید
ج. : جلد
چ. : چاپ
ش. : شماره
س. : سال
ص. : صفحه
بی تا: بدون تاریخ نشر
بی جا:بدون محل نشر
بی نا:بدون ناشر
ه.ش. : هجری شمسی
ه.ق. : هجری قمری
ق.م. : قبل از میلاد/ قانون مدنی
م. : میلادی/ مترجم/ متوفی
(رض): رضوان الله تعالی
(ره): رحمة الله علیه
(ع): علیه السلام
(ص): صلی الله علیه و آله وسلم
(س): سلام الله علیه (علیها)
(عج): عجل الله تعالی فرجه الشریف


5. تنظیم کتابنامه
در آثار فارسی مشخصات آثار و منابع علمی به ترتیب زیر نوشته می شوند:
1-5 نام خانوادگی، نام (پدید آورندۀ اثر)؛
نکنه: چنانچه پدیدآورندگان چند نفر باشند نام افراد دیگر به ترتیب نام و نام خوانوادگی آورده می شود.
2-5 نام اثر؛
نکته: چنانچه اثر مقاله باشند، عنوان اثر داخل گیومه قرار می گیرد.
3-5 چنانچه اثر دارای مترجم، مصحح و غیره باشد نام آنها به ترتیب نام و نام خانوادگی بلافاصله بعد از نام اثر قرار می گیرد.
4-5 تعداد جلد، نوبت چاپ، محل نشر: نام ناشر، تاریخ نشر، شمارۀ صفحه.


6. پاورقیها
1-6 به منظور حفظ پیوستگی مطالب و جلوگیری از گسیختگی آن، نویسنده مطالب و اطلاعات اضافی را در زیرنویس ذکر می کند.
2-6 از آنجایی که مشخصات انتشاراتی منابع، در «کتابنامه» به صورت کامل می آید، در پاورقی فقط به ذکر خلاصۀ مشخصات اکتفا می شود؛ به روش ذیل:
نام خانوادگی و نام نویسنده؛ نام اثر؛ شمارۀ جلد و صفحه.
3-6 اگر ارجاع بدون فاصله به همان منبع قبلی باشد، به جای تکرار منبع، از کلمۀ «همان» و شمارۀ صفحه استفاده می شود و اگر دقیقاً به همان منبع و همان صفحه ارجاع شود، کلمۀ «همان جا» و چنانچه نویسنده همان نویسندۀ قبلی باشد از کلمۀ «همو» استفاده می شود.


7. نحوۀ نگارش عددها
1-7 عددهایی که در داخل متن ها می آیند، به همان ترتیب خط فارسی از راست به چپ نوشته می شوند؛ مانند: 1-9، فردوسی (329-411 ه.ق)
2-7 عددهای کمتر از بیست و دهگان ها و صدگان ها حروفی نوشته می شوند؛ مانند: سه، نوزده، شصت، هزار، میلیون. سایر اعداد به صورت عددی می آیند؛ مانند: 24، 1105.


8. ترتیب الفبایی
1-8 ترتیب الفبایی زبان فارسی به صورت زیر است:
ا (آ، ا، ء)، ب، پ، ت، ث، ج، چ، ح، خ، د، ذ، ر، ز، ژ، س، ش، ص، ض، ط، ظ، ع، غ، ف، ق، ک، گ، ل، م، ن، و، ه، ی.
2-8 «الـ» حرف تعریف کلمه های عربی، در ترتیب الفبایی در نظر گرفته نمی شود، ولی در وسط ترکیب به حساب می آید.